Días más tarde Roxi, la librera gallega me dijo que niña, que no te hagas rollos porque para mí que esto no habla de lo intraducible, solo que en Galicia no llueve en serio y tiene muchos bosques. Yo pensaba, pero, y el cuaderno perdido con el nombre de la planta escrito en su lengua madre? y la dendrocronología de los árboles? y lo de estamos en guerra? y la imposibilidad de escribir sobre la lluvia en Galicia, donde no llueve? y lo de abrir la boca para marcar territorio?. Pero bueno, la historia no tiene desenlace transmitible, a mí me quedó la certeza de no poder leerlo y a Roxi que yo debía o abocarme a lo literal o leer cosas escritas en mi lengua.
Aquí el poema de Do Cebreiro, enamórense:
Galicia non é Estonia
Aquí, mentres escribo, hai unha cousa que se despraza máis rápido ca nós.
Ten forma: Deixa rastro: Cruza o monte: E non é reducibel.
Non cabe nunha páxina.
A chuvia tamén muda o territorio.
Pero non damos feito.
A verdadeira transfomación do territorio, aquí e agora: o lume.
Galicia imita a Estoni na humanidade dos muros, nos sinais.
En Tartu vimos caixas de madeira.
A vendedora dixo que as árbores medraban no corazón do bosque.
In the heart of the forest.
Falaba nese inglés que usan os vendedores para atender turistas.
Como arderán os bosques en Estonia?
A madeira fai círculos concéntricos. Ë doado pensar nais espirais.
Nós facemos turismo. Pero os turistas sempre son os outros.
Ä rapaza da tenda pedinlle que me escribise o nome desa árbore.
Presteille o méu caderno.
Eu quería escribir un texto sobre a chuvia.
En Galicia non chove.
Un plan territorial: abrir a boca.
Meter a man no peto.
Abolir o sentido de pertenza.
Dividir unha cama en oito partes.
Borrar a sección aurea.
Reforestar océanos.
No que respecta ao espazo, respirar.
O cuaderno perdino.
Non lembro o nome da árbore.
Na rúa caen faíscas.
Escoito os avións.
Ë como si estiveramos en guerra.
Estámolo
No hay comentarios:
Publicar un comentario