traducite esto

Galicia non é Estonia

Aquí, mentres escribo, hai unha cousa que se despraza máis rápido ca nós.
Ten forma: Deixa rastro: Cruza o monte: E non é reducibel.
Non cabe nunha páxina.
A chuvia tamén muda o territorio.
Pero non damos feito.
A verdadeira transfomación do territorio, aquí e agora: o lume.
Galicia imita a Estoni na humanidade dos muros, nos sinais.
En Tartu vimos caixas de madeira.
A vendedora dixo que as árbores medraban no corazón do bosque.

In the heart of the forest.

Falaba nese inglés que usan os vendedores para atender turistas.
Como arderán os bosques en Estonia?
A madeira fai círculos concéntricos. Ë doado pensar nais espirais.
Nós facemos turismo. Pero os turistas sempre son os outros.
Ä rapaza da tenda pedinlle que me escribise o nome desa árbore.
Presteille o méu caderno.

Eu quería escribir un texto sobre a chuvia.
En Galicia non chove.
Un plan territorial: abrir a boca.
Meter a man no peto.
Abolir o sentido de pertenza.
Dividir unha cama en oito partes.
Borrar a sección aurea.
Reforestar océanos.
No que respecta ao espazo, respirar.

O cuaderno perdino.
Non lembro o nome da árbore.
Na rúa caen faíscas.
Escoito os avións.
Ë como si estiveramos en guerra.
Estámolo.




*



María do Cebreiro Rábade Villar (Santiago, 1976). Doctora en teoría de la literatura. Escribió los libros de poemas O estadio do espello (1998), (Nós, as inadaptadas) (2002), accésit del Premio Esquío y Non queres que o poema te coñeza (2004), Premio Caixanova, convocado por el Pen Club de Galicia. Es autora, además, del poema largo Pérfida Erín, en edición digital (2001), y de la serie Atlas (2003). Ha coordinado los volúmenes A poesía é o gran milagre do mundo (2001), muestra de poesía gallega contemporánea traducida al inglés, y Damas Negras (2002), antología de letras de canciones interpretadas por mujeres afroamericanas.